Cehaletinden Prangalar Eskittim

Herkes her şeyi bilmek zorunda değildir. Zaten “ben her şeyi biliyorum” diyen birinin bildiği her şey yarım yamalaktır. Ama belli bir eğitim seviyesine ulaşmış herkesin bu ülke ile ilgili genel kültür kapsamına giren birçok şeyi bilmesi gerekir. Özellikle mesleği ile ilintili konuları es geçemez. Hele bir de mesleği yeni nesilleri yetiştirmek olan birinin böyle bir lüksü olamaz. 

Dün akşam Kim Milyoner Olmak İster adlı yarışmayı izlerken gördüklerim karşısında dehşete kapıldım. Gelecek nesilleri eğitenlerin kendi eğitimleri ve genel kültürleri hakkında kuşkuya düştüm. Aynı şaşkınlığı Kenan Işık’ın da yaşadığına eminim. Yarışmanın sesli soru bölümünde yarışmacıya Ahmed Arif’in kendi seslendirdiği Hasretinden Prangalar Eskittim şiirinin bir bölümü dinletildi. Soru ise “Kendi sesinden dinlemekte olduğunuz Hasretinden Prangalar Eskittim şiiri hangi şaire aittir?” Cevaplar da ise; Ahmed Arif, Nazım Hikmet, Attila İlhan ve bir şairin daha ismi vardı. Yarışmacı, edebiyatla ilgilenmediğini ve cevap konusunda bir fikri olmadığını söyledi ve joker hakkını kullanmak istedi. Yarışmacının bilmiyor olmasına saygı duyarım. Hayatı boyunca şiirle ilgilenmemiş biri bilmiyor olabilir. 

Yarışmacı telefonla joker hakkını seçti ve TÜRKÇE ÖĞRETMENİ olduğunu söylediği bir bayanı aradı. Bayan şiiri dinledi ve hiç tereddütsüz Nazım Hikmet cevabını verdi. Eğitim Fakültesi’nde 4 yıl TÜRKÇE ÖĞRETMENLİĞİ eğitimi almış ve çocuklarımızı yetiştirmek için görev verilmiş biri bu ülkenin şiir hayatına kocaman bir damga vurmuş, ilk çıktığı günden bu yana defalarca yeni baskıları yapılmış ve kült olmuş bir kitaba adını veren şiiri, üstelik şairinin sesinden dinliyor ve yanlış cevap veriyor. Cevap verirken de hiç tereddüt etmiyor. Ama ben artık, “ÖĞRETMENİM” diyen birine tereddütle yaklaşacağım. Bu böyle biline… 

HASRETİNDEN PRANGALAR ESKİTTİM 

Seni, anlatabilmek seni. 

İyi çocuklara, kahramanlara. 

Seni anlatabilmek seni, 

Namussuza, halden bilmeze, 

Kahpe yalana. 

Ard- arda kaç zemheri, 

Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu. 

Dışarda gürül- gürül akan bir dünya... 

Bir ben uyumadım, 

Kaç leylim bahar, 

Hasretinden prangalar eskittim. 

Saçlarına kan gülleri takayım, 

Bir o yana 

Bir bu yana... 

Seni bağırabilsem seni, 

Dipsiz kuyulara, 

Akan yıldıza, 

Bir kibrit çöpüne varana, 

Okyanusun en ıssız dalgasına 

Düşmüş bir kibrit çöpüne. 

Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin, 

Yitirmiş öpücükleri, 

Payı yok, apansız inen akşamlardan, 

Bir kadeh, bir cıgara, dalıp gidene, 

Seni anlatabilsem seni... 

Yokluğun, 

Cehennemin öbür adıdır 

Üşüyorum, kapama gözlerini...